Ein leið

Af mörgum væri að Sjúkratrygginar myndu niðurgreiða sálfræðinga. Þeir mega ekki ávísa lyfjum. Merkilegt að það sé ekki gert. Í ýmsum dómsmálum er vitnisburður þeirra tekinn til greina en af einhverjum ástæðum er þeim ekki treyst með sama hætti og læknum til þess að hjálpa fólki að líða betur. Fólk má fara endalaust oft til lækna sem er niðurgreidd þjónusta og fá slatt af niðurgreiddum lyfjum. En það er litið á það sem lúxus að hitta sálfræðinga. Hversvegna ???

WHO skilgreinir heilbrigði sem : líkamlegt, andlegt og félagslegt. Það er aðallega einblínt á það líkamlega; það sem sést á röntgen og blóðprufum. Vitað hefur verið lengi að það er ómögulegt að líða vel andlega ef líkaminn er ekki í lagi og það hefur áhrif á líkamann ef andlega hliðin er ekki í lagi. Um þetta hafa læknar ekki verið sammála í margar aldir og að mér skylst og eru það ekki enn, þeas hvort likami og sál séu eitt og hið sama eða tvö aðskilin fyrirbrigði. Ég held að það sé ekki hægt að skilja likama og sál í sundur.  

Þegar fólk á í erfiðleikum er því sagt að það taki tíma að ná bata; að það þurfi að vera þolinmótt. Kerfið þarf að vera það líka og hætta að hafa það sem fyrsta kost að skrifaður sé út lyfseðill án þess að reyna aðrar leiðir fyrst.  Það gæti verið svo margt, eins og t.d. sjúkraþjálfun og nudd. En þetta er af einhverjum óskiljanlegum ástæðum , ásamt sálfræðitímum, flokkað sem lúxus, fólki gæti óvart liðið vel. Betra að eyða margfaldri upphæð í rándýr lyf sem lækna ekki nærri alltaf því miður.

Fólki virðist ætlað að lækna sjálft sig þegar kemur að þvi andlega og félagslega. Allavega of oft að því er virðist og þannig vandi á einhvernveginn að vera því sjálfu um að kenna. Fólki er gjarnan sagt að ,, láta ekki svona" eða ,, hætta"  að vers sí eða svo. Merkilegt nokk.

 

Verðum að draga úr ægivaldi lyfjaiðnaðarins